Kilalao

Pieter Bruegel l'Ancien - Jeux d'enfants (Kilalaon-jaza) - 1560

Ny kilalao dia hetsika voarafitra, entin'ny fitiavana manao azy, ary tsindraindray atao mba hianatra zavatra. Ny Kilalao dia samihafa amin'ny asa, zavatra atao ho an'ny karama azo amin'ny fanaovana azy, sy ny taozavatra, zavatra atao ho an'ny fanehoana ny heviny. Na dia izany aza, tsy mazava ny zavatra mahasamihafa azy ireo, ary maro ny kilalao (ny mpilalao matihaninna ohatra) lazaina fa asa sy ny taozavatra lazaina fa asa.

Ny zavatra manondro ny kilalao dia tanjona, fitsipika ary fifaninanana. Ny lalao dia matetika mamporisika ny fampiasana ny hatsilon-tsaina na ny hery, ary tsindraindray izy roa no ampiasaina.

Paul Cézanne, Les Joueurs de Carte (Mpilalao Karatra), 1892-1895

Ny kilalao sy ny fampianarana

Ny kilalao ho fitaovam-pampianarana

Mandritry ny ela, ny mpampianatra dia nanambany ny kilalao. Ho an'i Herbert Spencer, ny « kilalao dia fampiasana ny ambon-kery mihoatra, karazana sopapan'ny tanora. » Na dia nanana mpisolo-vava aza ny kilalao tamin'ny mpampianatra tamin'ny Tantara (azo lazaina Platona na John Locke, filôzôfy grika sy anglisy niaina tamin'ny taonjato faha 17), ny anjara asan'ny filalaovana amin'ny fivoaran'ny zaza dia tsy fantatra ary nambaniana raha tsy tamin'ny taonjato faha 20.

Ny lalao sy ny fianarana

Ny lalao pedagôjika dia manana anjara amin'ny fahazoana ny fahaizana. Eken'ny mpampianatra ankehitriny fa ilaina ny milalao, ho an'ny antony manaraka :

1. Ny ankizy dia tia ary mila milalao. Ny fianarana zavatra (lesona) dia hita fa mankaleo rehefa ela ny ela, ka mety ho tiany ny mianatra rehefa atao kilalao ilay izy.
2. Ny mpilalao dia miaraka milalao ary tsy varindriana intsony ilay zaza mianatra satria ao amin'ilay kilalao no heritreriny rehetra fa tsy any amin'ny zavatra hafa, tsy tahaka ny fianarana tsotra ilay mila mihaino lalandava ary mety mitondra ny eritreritr'ilay ankizy eny ankafa.
3. Ny faharesena dia manamafy ny fitairana.

Jereo koa

Boky

• Pascal DERU, Le Jeu vous va si bien !, éditions Le Souffle d'Or, 2006. (ISBN 2 84058 287 2)
• Pascal CARRE, Le guide des jeux pour la planète, éditions Yves Michel, 2008
• Jacques HENRIOT, Le jeu, PUF, 1969
• Jacques HENRIOT, Sous couleur de jouer : la métaphore ludique, José Corti, 1989
• Alain GUY, Savoir jouer : du jeu d'adresse à l'adresse du jeu, 1993
• Gilbert Boss, « Jeu et philosophie », Revue de Métaphysique et de Morale, Paris, 1979, n° 4. (p. 493-520)
• Gilles Brougère, Jeu et Education, L'Harmattan, 1995
• Gilles Brougère, Jouer / Apprendre, Economia, 2005
• Roger Caillois, "Les jeux et les hommes", Gallimard, 1957 (ISBN 2-07-032672-1)
• Eugen Fink, "le jeu comme symbole du monde", Traduit de l’allemand par Hans Hildenbrand et Alex Lindenberg, Collection « Arguments »,les éditions de minuit, 248 pages,1966 (ISBN : 2707301302), EAN13 : 9782707301307
• Nicole DE GRANDMONT, "Pédagogie du jeu". Montréal:Éditions Logiques, 1995
• Donald W. WINNICOTT, Jeu et réalité : l'espace potentiel, Gallimard,1975 (Playing and Reality, 1971)
• Daniel SIBONY, Le jeu et la passe, Seuil, 1997

Rohy ivelany

Homo Ludens.